Rozdział 9

Dokładnie cztery dni później mój brat z całą grupą dokonują dużej rzeczy. Transportują dużo towaru za jeszcze większą ilość kasy. Naprawdę bardzo na tym zarabiają, więc ojciec uważa, że to sukces. Zebrani w domu gratulują sobie i zamierzają zrobić imprezę, by świętować. Siedzę na fotelu, popijając sok pomarańczowy w oszronionej szklance. Mimo tego, że klimatyzacja działa w domu jest bardzo gorąco. To jeden z dziwnie upalnych dni w Londynie. Dobrze wszyscy wiemy jaka jest tu pogoda. Deszczowa. Dlatego okazja, żeby zrobić imprezę nad basenem nie pojawia się często. Trzeba korzystać bez zastanowienia. Ja jednak nie potrafię się cieszyć i bawić z innymi. Nie wiem co jest powodem takiego humoru. Od kiedy wróciłam do domu, myślę o Louisie. Znowu zniknął. Nie było jeszcze wyścigu, ale nikt w mieście nie widział Spectre. O takich rzeczach się mówi, zwłaszcza w gangu. Zwłaszcza w moim domu. Niall? Jest zafascynowany i wkurwiony jednocześnie. Nie rozumie dlaczego Christophe nie kupi sobie nowego modelu Astona, dzięki czemu ten będzie mógł pobawić się pod jego maską. Liam pokłócił się z Sophią i nie wygląda to ciekawie. Żadne nie chce rozmawiać, więc nie naciskam. Nie chcę być nachalna.

Tata siedzi teraz z jakąś rudowłosą na swoich kolanach i to nie jest Amanda. Nie, to jakaś prostytutka, jak zawsze. Przyzwyczaiłam się. Nigdy nie ma kobiety na stałej, potrzebuje kogoś na noc albo dwie. Christophe natomiast... On... Nie widziałam go z dziewczyną. Właśnie zdałam sobie z tego sprawę. Nigdy. Przecież powiedział by mi gdyby był gejem. Nie! Stop! On na pewno nie jestem gejem. Znam go doskonale. Zauważyła bym to. Chyba popadam w paranoję. Patrzę na niego uważnie. Z uśmiechem opowiada któremuś z pracowników taty o czymś. Jest ubrany w białą koszulkę i ciemne spodnie. Tak jak przeważnie. Jest jednym z przystojniejszych mężczyzn jakich znam. Nie narzeka na brak dziewczyn wokół siebie, ale on zawsze je odrzuca. Tylko dlaczego? Czeka na tę jedyną? Prawie jak ja. Kręcę głową i dopijam chłodny sok. Jakbym przywołała Christophe'a myślami, bo odwraca się i do mnie podchodzi.

– Widzę, że dobrze się bawisz – mruczę znudzona.

– Dopiero zamierzam – kuca przy moich kolanach. – Dzisiaj impreza ma charakter otwarty, więc i może nasz mroczny rycerz się pojawi, co? – łapie mnie za ręce. – Czemu jesteś przygnębiona, kochanie?

Wzruszam ramionami i patrzę na brata miną zbitego psiaka. Podnosi się i ciągnie mnie za sobą. Zdążam odstawić szklankę, a potem wychodzimy z pokoju. Cały czas na kogoś wpadam – tyle tu ludzi. Jak na dworcu po prostu. Gdzie on mnie prowadzi?

Wpycha mnie do naszego pokoju z pianinem i zamyka drzwi. Raptownie mnie do siebie przyciąga, odgarniając włosy z mojej twarzy.

– O co chodzi? – pytam kładąc dłonie na jego torsie.

– To ty mi powiedz – całuje mnie w kącik ust.

– No nie wiem. Po prostu ci wszyscy ludzie mi dzisiaj nie pasują...

Opiera czoło o moje i patrzy mi w oczy. Nie są takie niebieskie jak... Nie, nie myśl... A może jednak chcę myśleć? Zamykam powieki i mocno przygryzam wargę. Trochę chyba pomieszało mi się w głowie. Niedługo zacznę gadać ze sobą, a to nie będzie świadczyło o niczym dobrym. Naprawdę Louis przyszedłby na imprezę? Z tego co wiem unika towarzystwa. To znaczy, mojego brata i reszty. Nie wiem dlaczego, tak zauważyłam. Mogłoby być całkiem fajnie. Jest rozrywkowy i zabawny.

Ponownie patrzę na blondyna przede mną.

– Nie martw się o mnie. Naprawdę jest dobrze.

– Więc się w końcu uśmiechnij – pociera dłońmi moje plecy. – Proszę. Dla mnie.

– Oczywiście – uśmiecham się delikatnie chcąc go zadowolić.

– Sprowadź Spectre – szepcze mi do ucha.

Czuję jego usta na policzku, a potem na szyi.

– Staram się... – mruczę.

Splata nasze palce i uśmiecha się do mnie. Idziemy do salonu, chociaż nie zmieniłam nastawienia. Chłopcy szykują alkohole, przekąski i stół. Wynoszą sprzęt do ogrodu. Gdy widzę jak ojciec wpycha rękę w biust tej dziwki nie wytrzymuję i wciskam się w ramię brata. Zaraz zwymiotuję, naprawdę. Humor mi kompletnie nie dopisuje, chociaż już po godzinie w domu są tłumy. Teraz nie mam już nawet Christophe'a obok siebie. Biorę sobie piwo i postanawiam zrobić obchód. Przy basenie tańczą, piją, bawią się. W salonie pary migdalą się do siebie. W kuchni rozlewają alkohole. Tylko na górę mają zakaz wstępu. No i do garażu, to miejsca święta. Kieruję się właśnie na piętro, kiedy ktoś wchodzi do domu. Nie mogę nic poradzić na to, że od razu zbiegam w tamtym kierunku chcąc zobaczyć czy to nie Louis. Miałam dobre przeczucie, bo właśnie stoi w progu salonu, rozglądając się. Nie zauważa mnie, więc rusza do ogrodu. Zaciskam pięści i idę za nim. Chcę wiedzieć po co tu przyszedł. Od razu w mojej głowie pojawia się myśl, że może chciał się ze mną zobaczyć. Po drodze odstawiam butelkę na stolik i wychodzę za Louisem. Wpadam na garstkę osób, których nawet nie znam. Przeciskam się w stronę basenu, gdzie właśnie idzie. Podchodzi do jakiejś dziewczyny i pyta ją o coś do ucha. Czuję ucisk w brzuchu, nie wiedzieć czemu. Blondynka pokazuje na mnie.

Gdy brunet odwraca się w moją stronę spinam się jeszcze bardziej. Gwałtownie odwracam się w drugą stronę i udaję, że szukam czegoś przy stole z przekąskami.

– Hollyday – łapie mnie za ramię zaledwie kilka sekund później.

– Cześć – uśmiecham się do niego.

– Cześć – też się uśmiecha. – Seksowny strój – komentuje moje spodenki i za dużą koszulkę.

– Tak. Trochę nie pasuję do reszty – pokazuję na dziewczyny wokół.

Wzrusza ramionami i sięga po plastikowy kubek. Wypełnia go wodą, a potem wypija. Lustruję go wzrokiem, nie różni się strojem niż zawsze. Koszulka, sprane jeansy i włosy w nieładzie. Idealnie - podsuwa mi się. Oczywiście od razu się za to ganię. Jednak nie potrafię zaprzeczyć, że cieszę się z jego obecności.

– Jaka to okazja? – pyta, gniotąc kubek w ręce. – Chyba nie urodziny.

Nim zdążam odpowiedzieć, Niall do nas podchodzi. Pochmurnie przygląda się Louisowi. Dopiero później niechętnie wyciąga rękę.

– To jest Niall. Niall to... – zatrzymuję się. - to jest kierowca twojego uwielbienia.

Louis podaje mu rękę, patrząc na mnie kątem oka. W naszym kierunku zmierza też Christophe.

– Ty za to dbasz o auto Payna, tak? Nie zawsze wszystko zależy od samochodu. Dobrze go przygotowałeś, po prostu musi popracować nad techniką. Ale spróbuj wymienić silnik na nowszy – doradza blondynowi.

Mój brat do nas dołączą i od razu obejmuje mnie ramieniem chcąc przygarnąć do siebie moje ciało. Ja jednak szybko się uwalniam dyskretnie strącając jego ramię. Z jakiegoś powodu nie chcę, żeby Louis to widział. Stoję z założonymi rękami, gdy oni się witają. Rozmawiają o autach, co w ogóle mnie nie interesuje. Louis patrzy na mnie kilka razy, nawet raz się uśmiecha. Tylko dlatego cierpliwie czekam.

– Myślę nad wyjazdem – stwierdza. – Chcę zmienić otoczenie i tor. Tutaj to nie ma sensu. Róbcie to co robiliście przede mną.

– Wydaję mi się, że wszyscy skorzystali by gdybyś zdecydował się zostać - wtrącam patrząc pytająco na brata.

– Też tak uważam – zgadza się Christophe. – Powinieneś do nas dołączyć.

– To chyba nie jest dobry pomysł…

– Właśnie. Nie jest – za plecami Louisa pojawia się… Harry.

Robi się troszkę niezręcznie. Co on tu robi do jasnej cholery?! Dlaczego w ogóle się wtrąca?

– Christophe, powiedz coś… – trącam brata.

– Chcę wyścigu jeden na jeden. Ty ze mną za tydzień. Trasę przygotuje Niall. Przegrywasz i znikasz z miasta, nigdy nie wracasz. Rozumiesz? – Harry nie daje dojść do słowa blondynowi.

– Harry, nie powinieneś... – zaczynam, ale Christophe ucisza mnie gestem ręki. Zwariuję zaraz.

– Powinieneś rzucić rękawicę – stwierdza chłodno Louis.

–  Proszę… – teraz próbuję uderzyć w niebieskookiego. Nie podoba mi się to wszystko.

Louis podaje rękę Harry’emu. Patrzą na siebie gniewie. Po chwili ten drugi odchodzi. Boże jacy ci mężczyźni są głupi. Ciągle muszą coś innym udowadniać. Inaczej by nie przeżyli. Kręcę głową i odwracam się idąc do domu. Nic tu po mnie.

Christophe zostaje, nie idzie za mną. Dobrze wiem dlaczego. Będzie ponawiał propozycję dołączenia do nas. Zastanawiam się o co tu chodzi. O co chodzi Harryemu?

Jaki on może mieć problem do Louisa? Obaj z moim bratem zabrali mi szansę na poprawę tego wieczoru. Wchodzę na górę i zamykam za sobą drzwi od pokoju. Muzyka wciąż do mnie dochodzi, ale w jakiś sposób odcinam się od tego wszystkiego.

Ląduję brzuchem na łóżko i naciągam na głowę poduszkę. Dlaczego wszystko zaczyna się komplikować? Moje życie było spokojne w porównaniu z tym co dzieje się teraz. Chciałabym zamknąć oczy i zasnąć. Niestety nie dam rady. Jest za głośno i za wcześnie. Decyduję się na kąpiel. Podnoszę się z ciepłej pościeli i zmierzam do swojej łazienki. Tu żadna rządna sexu para mi nie wleci. Zanurzam się w wodzie z bąbelkami i odprężam. Nie myślę o niczym. A jeśli już to tylko o przyjemności. O spokoju. To pomaga. Kiedy opuszczam łazienkę, dostaję zawału. Louis siedzi na łóżku.

Automatycznie moje ręce wędrują do ręcznika by mieć pewność, że za chwilę mi on nie spadnie. Przestaję z nogi na nogę i patrzę na niego pytająco.

– Chciałem twój numer. Nie moja wina, że ktoś co chwila się wpierdala. Nie miałem okazji poprosić - lustruje mnie wzrokiem.

– Po to tu przyszedłeś? – pytam cicho kompletnie zbita z tropu. Nie spodziewałam się czegoś takiego.

– Tak. Trochę trudno komunikować się na odległość. Chyba, że wolisz pisać listy. Nie ma sprawy - wzrusza ramionami i uśmiecha się.

– Za chwilę jedziesz i nie będę znać twojego adresu – podchodzę i zabieram mu z dłoni jego komórkę. Łatwo odnajduję kontakty i wpisuję tam swój numer.

– Uważasz, że przegram wyścig? – patrzy na mnie uważnie. Oddaję mu telefon. –Nie wiem czego ten człowiek chce, ale walka to walka. Nie zamierzam jej przegrać. Jeśli wyjadę, dowiesz się pierwsza. Rozważam ofertę twojego brata.

– Myślę, że dobrze powinieneś to zrobić. Naprawdę dobrze możesz na tym wyjść. –mówię całkowicie szczerze.

– Nie chcę dotykać waszego szajsu – podnosi się z łóżka i podchodzi do mnie. Dotyka dłonią mojego policzka.

Można zobaczyć w nich wiele rzeczy. Co tylko się chce. A teraz widzę w nich swoje odbicie.  Mimowolnie na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Lou przyciąga mnie do siebie powolnym ruchem. Opieram się o jego twardy tors. Przesuwa dłonią po moich mokrych włosach. Pozwalam mu na to. Stoję w miejscu z rozchylonymi ustami i nie chcę, żeby przestawał. Pobudza każdy mój nerw delikatnym dotykiem. Niczym więcej. I spojrzeniem. Patrzę mu w oczy, są niebieskie, ale zauważam szare plamki.  Niebieskie oczy szybko rozpoczynają swoje czary. Kilka wyjątkowo długich sekund i już jest po mnie.

– Nawet nie wiesz, co chciałbym z tobą robić – szepcze, przesuwając długim palcem po mojej szyi. Dotyka moich nagich ramion, a we mnie bucha żar. Chociaż drżę, nie jest mi zimno. Jego dłoń obejmuje mój policzek, druga sunie w dół, ale nie ściąga ręcznika. – Bez makijażu też jesteś piękna. Pamiętaj – głaska czule mój policzek. – Ale lepiej się ubierz. Moja silna wolna nie jest z żelaza.

– Dobrze – kiwam głową. – Poczekasz? – nie udaje mi się ukryć nadziei w głosie.

– Poczekam – podchodzi do łóżka i siada.

Szybko biorę czyste rzeczy i znikam w łazience. Jestem dziwnie podekscytowana. Może jednak ten dzień nie jest taki zły. Przyszedł tu dla mnie. Patrzę w lustro i sięgam po kosmetyki, ale rezygnuję. Po pierwsze dopiero się kąpałam, jest późno i nie ma sensu. Po drugie powiedział, że mu się podobam. I nic nie mogę poradzić na to, że tak bardzo mnie to cieszy. Zakładam rurki i czarną bluzkę w kwiatki. Suszę włosy starannie je układając. Piszczę cicho i w duchu odbębniam taniec szczęścia. Nie wiem co się ze mną dzieje, ale nie chcę teraz o tym myśleć. Wychodzę z łazienki z lekkim uśmiechem. Louis pół leży na moim łóżku, czytając fragment książki, którą zostawiłam na stoliku.

– Wątpię, żeby ci się podobało - mówię ubierając skarpetki. To podręcznik anatomii.

– Dlaczego? Możemy poćwiczyć anatomię razem – porusza zabawnie brwiami.

– Może innym razem – śmieję się zerkając na niego.

Podchodzę do niego i biorę podręcznik. Chowam go do torby pod biurkiem. Nie potrzebuję, żeby Christophe to widział.

Nie musi wiedzieć o mnie wszystkiego. Oczywiście, nie oszukuję go, ale są pewne sprawy... Też nie musi mi wszystkiego mówić. Louis łapie mnie za rękę i przyciąga do siebie, wyrywając z myślenia.

– Może innym razem – śmieję się zerkając na niego.

– Trzymam za słowo – odkłada książkę i dźwiga się na nogi. 

– Wracamy na tę całą imprezę? – pytam robiąc palcami cudzysłów.

– Nie – uśmiecha się. – Najpierw powiesz mi, co masz wspólnego ze Stylesem. Potem pojedziemy gdzieś i coś ci pokażę.

– Poznałam go jakiś czas temu – wzruszam ramionami.

– Więc dlaczego zamierza brać udział i zg... przegrać? Z twojego powodu? Chyba nie tylko go poznałaś.

– Możemy już skończyć tę  bezsensowną rozmowę? – proszę go czując, że robi się niebezpiecznie.

– Ale ja chciałbym wiedzieć. - upiera się.

–  Głupota. Jest dla mnie obcym człowiekiem.

– A ja? Kręcisz się obok, bo mam fajne auto? – uśmiecha się drwiąco.

Dlaczego Harry miałby wyzywać Louisa przeze mnie? Nie jestem nikim ważnym, nie znamy się.  Dwa spotkania o niczym nie świadczą.

– Z mojego powodu? Wątpię, żeby to miało coś wspólnego ze mną – kręcę głową.

– Jesteś nieznośny... – mruczę patrząc gdzieś w bok.

Łapie mój podbródek i zmusza do patrzenia w oczy. Znowu to robi. Za chwilę nie będę w stanie mu się oprzeć.

– Dobrze. Chodźmy.

– Miałeś mnie gdzieś zabrać – staram się myśleć o czymkolwiek tylko nie o tych niebieskich tęczówkach.

Ku mojej uldze wychodzimy nie zauważeni. Wsiadamy do auta bruneta i ten rusza. Dzisiaj jest tak ciepło, mimo wieczoru. Nie poznaję pogody w Anglii, naprawdę. W ciszy patrzę, gdzie jedziemy. Okazuje się, że do naszego lasu.

Jejciu jak to brzmi. Nasze miejsce. Patrzę na mężczyznę pytająco. Co może chcieć mi tu pokazać?

– Tu będziemy sami - wyjaśnia Louis. – Nikt tu nie przyjedzie. Poza tym nie widziałaś jednego szczegółu. Tutaj jest drewniany domek. Przy okazji go kupiłem, wpisując dane i dając właścicielowi  od razu gotówkę.

Otwieram szeroko usta ze zdziwienia. Jak mogłam nie zauważyć domu? Zapewne dlatego, że za każdym razem gdy tu byłam, było już ciemno. Uderzam się ręką w czoło. Czasem jestem naprawdę głupia. Ale skoro tu jest dom, to musi mieć piękny widok na jezioro.

– Domek w takim miejscu... fajna sprawa. – mówię cicho. Wychodzimy z auta i Louis prowadzi mnie jakieś sto metrów między drzewa.

– Wchodź – otwiera przede mną drzwi. Drewniany domek nie jest duży. Do wejścia prowadzą schodki. Jest pomalowany na zielono, framugi okien na biało. Dach natomiast jest czerwony. Oświetla to wszystko jedna lampa przy ogrodzeniu. Uśmiecham się i przekraczam próg. Zarówno cały domek jak i pomieszczenia w nim wyglądają jak wyciągnięte prosto z bajki.

– Posprzątałem – mówi, wskazując na mały salon w którym stoi kanapa i fotel. Na podłodze leży miękki, gruby dywan, a na nim znajduje się mały stolik do kawy. – Po prawo jest niewielka sypialnia, mniejsza kuchnia i łazienka.

– Można tu przyjechać i oderwać się od rzeczywistości.

– Ja bym wolał w końcu do niej wrócić – mówi sucho i wchodzi do kuchni.

Strzelam sobie mentalny policzek. Brawo, zapomniałam.

 Robię mały obchód i idę do Louisa. Ściąga właśnie z siebie koszulkę i opiera się o blat. Kuchnia rzeczywiście jest nie duża. Stolik, kilka szafek, lodówka po prawej stronie oraz kuchenka i zlew

– Widzisz? – Louis  pokazuje na tatuaże na swoim ciele.

– Widziałam je już... – mówię słabo. Jego tors jest... Wow. Ręce aż świerzbią, żeby go dotknąć. Ma nieziemskie ciało. Bez dwóch zdań.

– Tak. Tworzą historię. Nie wiem jaką, musiałem mieć powód, żeby je zrobić. Coś tworzą – wyjaśnia.

– Są świetne – podchodzę trochę bliżej.

– Pomóż mi ułożyć części tej historii – łapie moje dłonie i kładzie na swoim torsie.

Patrzę na niego jeszcze przez chwilę i przenoszę wzrok na klatkę piersiową mężczyzny. Powoli, milimetr po milimetrze śledzę ją opuszkami palców. Każdy mięsień czy krzywość.

Dotykam kontur tatuaży. Są różne, napis na klatce podoba mi się najbardziej. Na ramionach są mniejsze rysunki, takie jak filiżanka do kawy czy deskorolka. Ma również kółko i krzyżyk. Nie mogę się powstrzymać i moje dłonie zjeżdżają na linię v, która jeszcze niżej zanika w bokserkach które widać spod nisko założonych spodni.

Tym razem to ja go dotykam i sprawia mi tę samą przyjemność jak na odwrót. Jest umięśniony, ale nie przesadza. Jeśli oto chodzi jest podobny do Christophe'a. Chciałabym kiedyś zobaczyć jak ćwiczy. Kiedy każdy jego mięsień jest napięty. Gdy mój palec napotyka linie jego bielizny z powrotem kieruję się w górę. Tym razem na żebra, a później ramiona.

Louis patrzy na mnie uważnie, nasze oczy spotykają się. Łapie mnie za biodra i dociska do blatu. Jęczę z bólu, ale jego usta miażdżą moje. To nie jest delikatny, niepewny pocałunek. Jest przepełniony frustracją i brutalnością. Oplatam ramionami szyję bruneta i staram się mu przekazać tyle samo emocji co on mi. Drżę z podniecenia, to przez tę namiętność. Znów czuję żar w całym ciele. Nie potrafię się odsunąć. Pragnę jego pocałunków. W chwilach przerwy nasze oddechy wymieniają się, a już po chwili wargi znowu nawzajem atakują. Wplątuję palce w jego włosy i jęczę podczas tego pocałunku. Działa na mnie tak pobudzająco. Nigdy jeszcze czegoś takiego nie doświadczyłam. Nasze klatki stykają się ze sobą. Jedna porusza się przy drugiej w równie chaotycznym tempie. Czuję jak wsuwa dłonie pod moją bluzkę. Długie palce błądzą po moim brzuchu, biodrach. Przechodzą mnie dreszcze, serce bije jak oszalałe. Myślałam, że takie rzeczy dzieją się jedynie w książkach.

Odsuwam się kawałek i opieram czoło o bark Louisa. Staram się unormować swój oddech. Mężczyzna głaska mnie po plecach, co jest przyjemne. Przymykam oczy uśmiechając się lekko. To takie miłe. Daję poczucie bezpieczeństwa i opieki. Przykładam policzek do jego ciepłej skóry.

– Nie mogłem się powstrzymać – śmieje się do mojego ucha.

– Myślę, że powinniśmy spróbować znaleźć twoją przeszłość. Jeśli chcesz... –podnoszę głowę by móc na niego spojrzeć.

– Boję się tego kim naprawdę jestem, ale chcę. Chyba tak – mówi niepewnie.

– Może masz dziewczynę, a może nawet żonę, a całujesz mnie zupełnie tego nie świadom.

– Myślę, że czułbym to. Że kogoś kocham.

– Skoro tak mówisz... – kiwam głową. Dopiero teraz orientuje się, że ręce bruneta nadal są pod moją bluzką.

I nie wygląda na to, że zamierza je zabrać. Pochyla się i muska ustami moją szyję.

– Pragniesz mnie. Chcesz tego – szepcze.

Przymykam powieki i odchylam głowę dając mu lepszy dostęp. Pocałunki jakie składa są lekkie jak piórka. Jego słowa trafiają do mnie dopiero po chwili. Tak, pragnę go. To wszystko co ze mną robi, jest uzależniające. Jestem podatna na dotyk, spojrzenie, pocałunki Louisa.

Jestem ciekawa co on myśli. Również tak na niego działam? Chciałabym żeby tak było.

– Hollyday – jego dłonie suną po mej talii ku górze. Obejmuje obie piersi w koronkowym staniku. – Powiedz to.

– Może najpierw chcę to usłyszeć? – mruczę czując podniecenie.

– Co chcesz usłyszeć? – prowokuje mnie, przesuwając wargami po moim podbródku.

– Dokładnie to co ty – staram się brzmieć przynajmniej w połowie tak dobrze jak on.

– Dokładnie to co ja – powtarza. – Nie wiesz tego? Nie wiesz, że cię pragnę? W każdy możliwy sposób - ściska moje piersi.

– O Boże... – wzdycham zamykając oczy. To jak on na mnie działa jest nie fair. Może zrobić wszystko, nie mam żadnych szans.

Odchylam głowę do tyłu, ale tylko na moment. Po chwili łączy nasze usta w długim, tym razem czułym i delikatnym pocałunku.

~*~Dzieje się, dzieje. Jak oceniacie ten rozdział? Czekamy na szczere komentarze, misie kolorowe.