Przyjemne
łaskotanie wybudza mnie ze snu. Powoli otwieram oczy i kilka razy mrugam. Do
pokoju wpada dużo światła, oślepiając mnie. Dlaczego mi jest tak nie wygodnie?
Ach… Okazuje się, że Holly prawie całkowicie śpi na moim ciele, a jej włosy
rozsypane są po mojej twarzy. Dosłownie, czuję je aż w ustach. Odgarniam
kosmyki brunetki i przecieram twarz ręką. Przekręcam głowę, żeby zobaczyć która
godzina na zegarku. Dopiero siódma rano. Czy ja naprawdę jestem już tak stary,
że budzę się o takich porach. Zasnąłem niedawno, a już nie będę umiał ponownie
pogrążyć się w śnie. Cudownie. Czuję, że moje ciało trochę zdrętwiało, więc
powoli zsuwam z siebie dziewczynę i siadam, spuszczając nogi na podłogę.
Przeczesuję palcami włosy, ziewając. Czas się wykąpać. Upewniam się, że
brunetka śpi i idę do łazienki. Napuszczam wody do wanny i kiedy ta się
napełnia ja sprawdzam telefon Holly. Jestem ciekaw ile ma nie odebranych
połączeń. Uśmiecham się drwiąco, widząc zaznaczoną na czerwono liczbę 15.
Christophe... Christophe... Znów Christophe. To nie jest normalne, powtórzę raz
jeszcze. Ten gość powinien się ogarnąć i to jak najszybciej. Trochę boję się o
Hollyday. Czy ona na pewno jest bezpieczna mimo, że tak kontrolowana? Bracia
nie są tak opiekuńczy, tak zaborczy. Ale przecież są rodzeństwem. Nie może mieć
względem niej takich planów jak myślę. Tyle, że wczoraj gdy mu to powiedziałem,
nie zaprzeczył.
Odkładam
komórkę na miejsce i wchodzę do wanny. Mmm...jak dobrze. Staram się o niczym
nie myśleć i dobrze mi to wychodzi. Jakieś dwadzieścia minut później,
wycierając włosy ręcznikiem wychodzę z łazienki w bokserkach. Holly nadal
smacznie śpi, tylko teraz na środku łóżka, a kołdra znajduje się na podłodze
obok. Kręcę głową i podchodzę do szafki. Zakładam spodnie dresowe, a potem idę
do kuchni. Ona i jedzenie. Trzeba się przygotować.
Już prawie
kończę gdy słyszę bose stopy idące z holu w moją stronę.
– Dzień
dobry, królewnie – odwracam się do Holly.
– Cześć –
opiera się o moje ramię i prawie wkłada rękę na rozgrzany tłuszcz.
– Holly! –
odsuwam ją.
– Niee... –
znów się na mnie opiera.
– Dajcie
mi siły – patrzę w sufit i wzdycham.
– Dasz mi
jeść? – jęczy mi do ucha.
– Dam ci
jeść, siadaj – klepię ją w tyłek.
– Posadź
mnie...
Wypuszczam
powietrze z ust. Pięć, cztery, trzy, dwa... Spokojnie. Sadzam ją na krześle i
podaję jedzenie.
– Zimno mi
– prawie płacze.
– Ja
pierdole, masz okres?
Kręci
głową obrażona, ale po chwili wyciąga ręce w moją stronę.
– Zdecyduj
się – pochylam się i ją przytulam. – Chcesz bluzę?
– Chcę na
kolana.
–
Dziewczyny są takie humorzaste – mruczę.
Podnosi
się, ja siadam, a ona zajmuje miejsce na moich kolanach. Zadowolona bierze się
za jedzenie karmiąc również mnie. Od razu mam lepszy humor. Przynajmniej tyle.
Chociaż muszę przyznać, że zaspana jest bardzo urocza.
– Jesteś
dobrym kucharzem – podsuwa się bliżej mnie przez co jej bluzka, a raczej moja,
podsuwa się ukazując moim oczom czarną koronkę.
– Tak? –
pytam i przygryzam dolną wargę.
Jak już
mówiłem, jestem tylko facetem. Taka bielizna pobudza moje zmysły.
– Myhym… –
gada z pełną buzią po czym znowu karmi
mnie.
– Myślę,
że już jestem najedzony – mówię, przełykając wcześniej wszystko.
– Ja już
prawie – wsuwa resztę kiełbasek.
Jeżdżę
ręką po jej udzie i czekam, aż wszystko zje. Naprawdę ma apetyt, ale po niej
nic takiego nie widać.
Potem
wstaję i sprząta po naszym jedzeniu. Krząta się od stołu do blatu. Rozpieram
się na krześle, obserwując jej krągłości. Moja koszulka uwydatnia jej pupę. Na
końcu podchodzi do mnie z uśmiechem i daje całusa. Łapię ją za biodra, dlatego
ląduje okrakiem na moich kolanach. Śmieje się głośno, a ja oddaję pocałunek. Takie
desery to ja lubię. Jest tak blisko i to jest zajebiste uczucie. Przyciśnięta
do mojego torsu, całująca się ze mną... Półnaga. A jej biodra zaczynają poruszać
tuż przy moich. Oszaleję... Przytrzymuję ją i nie pozwalam się ruszać. To mnie
pobudza.
– Odwieziesz
mnie? – pyta odsuwając się, gdy widzi, że coś jest nie tak.
– Jak
muszę – mówię niechętnie.
–
Christophe...
– No tak.
Trzeba go przecież niańczyć.
–
Zrozum...- prosi jeżdżąc palcami po mojej twarzy.
– Co mam
zrozumieć, Hollyday? On cię zatrzymuje w miejscu. Nie pozwala iść dalej. Uważa,
że jesteś jego własnością – Patrzę w jej oczy.
– Nie mów
tak – jej spojrzenie jest smutne.
– Taka
jest prawda. Rozejrzyj się. Żyjesz w klatce – rozkładam ręce, uważnie ją
obserwując.
– Louis,
przestań – teraz jej rysy się ściągają, a głos jest surowy.
Marszczy
brwi, patrząc na mnie groźnie. Widzę, że ten temat jest delikatny, ale nie mogę
się powstrzymać. Nie mogę siedzieć w cicho.
– Otrząśnij
się. Jak ty tego sama nie zrobisz, to ci pomogę – odpowiadam zdenerwowany. –
Nie jesteś jego kobietą. Jesteś jego siostrą.
Zaciska
mocno usta i wstaje znikając w korytarzu. Słyszę przez chwilę liczne korki i
hałasy. Wraca ubrana z torebką.
–
Odwieziesz mnie czy mam dzwonić po mojej, znienawidzonego przez ciebie, brata?
– Cała chodzi z nerwów.
Patrzę na
nią uważnie i mam pewność, że ten chłopak miesza jej w głowie. Hollyday jest
mądra, ale Christophe blokuje jej mózg. Muszę pomóc dziewczynie, jeśli chcę,
żeby była bezpieczna. Teraz nie jest. Podnoszę się i łapię ją za ręce.
– Nie nienawidzę
twojego brata – mówię, patrząc jej w oczy. – Zgodziłem się, czego nie wiesz.
Będę w waszej grupie. Tu nie chodzi o to, czy go lubię. Tu chodzi o ciebie.
Może nie pamiętam, może mam ubytki w głowie, ale nie tak powinno wyglądać
rodzeństwo. Martwię się. Rozumiesz?
– On mnie
kocha. Dba o mnie – patrzy w bok trzymając wszystkie swoje rzeczy przy klatce
piersiowej.
– Kocha
cię. A zostawiłaś się kiedyś jaką moc mają te słowa? – biorę w ręce jej twarz. –
Nie gniewaj się na mnie.
– Nie
możesz złe mówić o mojej rodzinie. Pomogli mi. Dali szanse na lepsze życie,
Louis – rozkleja się powoli.
– Jesteś
adoptowana? – pytam, pocierając palcami jej policzki.
Ledwo
widocznie kiwa głową. Błądzi wzrokiem po mojej twarzy z widoczną obawą.
– Nie mam
pojęcia, czego się boisz. To nie jest wstyd – szepczę. – Nie bądź zła.
– Nie
jestem – odpowiada po dłuższej chwili.
Przytulam
ją do swojego torsu i klnę pod nosem. Będę musiał jej pokazać, że mam rację. Wiem
jednak, że to nie będzie tak łatwe jak wygranie wyścigu. Ma jakby wyprany mózg.
Steruje nią jak robotem. Teraz nie ma sensu się kłócić. Idę do sypialni by się
ubrać i wychodzimy z mieszkania.
Motorem jedziemy
do posiadłości Malików.
~Hollyday~
Macham
brunetowi jeszcze raz i kiedy ten odjeżdża, wchodzę do domu. Szczerze mam
nadzieję, że nikogo nie ma. Nie zamierzam się kłócić z Christophe. Nie mam na
to siły. Mój humor jest naprawdę dobry. Przechodzę do kuchni, by odłożyć
kluczyki od motoru.
Odwracam
się i od razu zderzam z twardym torsem. Boże, naprawdę mam dość tego jego
skradania.
– Witam w
domu – rzuca cicho.
– Dziękuję
za powitanie – całuję jego policzek i chcę jak najszybciej zniknąć.
– Co z nim
robiłaś? Gdzie byliście? Nie lubię, gdy w nocy nie ma cię w domu.
– Wiem,
ale to była wyjątkowa sytuacja. Raz na sto. - tłumacze.
– Nie
odpowiedziałaś - patrzy na mnie uważnie. Nie lubię tego wzroku.
–
Rozmawiałam. U niego – mówię krótko.
– I po to
był potrzebny motor? Nie kłam. Przestań kłamać! – podnosi głos. Uderza pięścią
w ścianę.
– Nie
krzycz – proszę go. Nie chcę żeby był na mnie zły. Nienawidzę tego.
Czuję się
winna jego złości. Nie zrobiłam nic złego, uprzedziłam go.
– Możemy
coś dzisiaj porobić razem. – proponuję.
–
Powinniśmy robić to codziennie. Razem. Nie ty i on. Jak ma na imię? Już wiesz?
Jedynie z nami pracuje – warczy. – Wchodzi między nas. Kłóci. Zobacz jak się
zachowujemy.
– To twoja
wina, a nie jego – odzywam się niepewnie.
– Nie. To
on nas rozdziela. Kim jest ten chłopak? – patrzy na mnie rozczarowany.
Przeczesuje palcami włosy i klnie pod nosem. Zostawia mnie nic nie rozumiejącą
w kuchni.
Zagryzam
wargę czując się źle. Wzbudził we mnie poczucie winy. Siadam przy stole i
zakrywam twarz dłońmi. Nie chcę takiej relacji między nami. Dlaczego on nie
może cieszyć się tym, że znalazłam kogoś kto jest dla mnie ważny, a ja dla
niego. Taka kolej rzeczy. Dorastam i mam... będę mieć chłopaka. Nie wiem jak
nazwać Louisa. Wydaję mi się, że można nas nazwać parą, ale nie chcę nic robić
pochopnie. Nie chciałabym decydować za nas obydwoje. To wyjdzie w miedzy
czasie. Jeśli oczywiście mój brat pozwoli nam się spotykać. Mam tylko nadzieję,
że nie zrobi niczego głupiego. Louis nie jest płochliwy, ale nigdy nie wiadomo.
Podnoszę głowę i patrzę na kalendarz. Dwa dni do wyścigu. Mam coraz większe
obawy. Biorę sobie herbatę do swojego pokoju i się tam zamykam. Nie chcę z
nikim gadać. Christophe mi nie odpuści, będzie ze mną rozmawiał w kółko na to
samo. Dojdzie do kłótni i poczuję się jeszcze gorzej.
Biorę swój
podręcznik i pogrążam się w lekturze chcąc zostawić rzeczywistość daleko. Wolę
skupić się na tym, co lubię i co mnie interesuje. Chciałabym mieć swój salon
masażu. Móc profesjonalnie się tym zajmować. Stać nas na to, ale jeśli nie mam
odpowiednich papierów, to nie mogę wykonywać zawodu. A moja rodzina
definitywnie powiedziała nie moim studiom. To nie jest sprawiedliwe. Nie podejmowałam tego tematu tez ze względu
na kłótnie, ale oni byli wolni. Ja nie mogłam robić niczego, co im nie
pasowało. Bali się, martwili... Tylko o co? Co mogło mi się stać na studiach? Od
czytania odrywa mnie grzmot za oknem. Rozpętała się prawdziwa burza.
Zamykam
książkę i podchodzę do zasłon, by je zasłonić. Nie chcę patrzeć jak deszcz
zalewa ogród i ulicę. Kiedyś przeprowadzę się do ciepłego Miami, naprawdę to
zrobię. Pogody w Anglii są męczące.
Odsuwam
się od okna i wzdycham cicho. Postanawiam zejść na dół. Słyszę rozmowy z
salonu, więc powoli wchodzę do środka.
– Nie
wiem, co zrobię, ale nie mogę stracić transportera – warczy Christophe do
Liama, siedzącego na fotelu. – Rozumiesz? Jest mi potrzebny, a przez ten
pieprzony wyścig mogę się pożegnać z kierowcą.
Staję za
ścianą chcąc usłyszeć dalszy ciąg.
– Myślę,
że wygra – odzywa się Payne. – Jest za dobry żeby to spieprzyć.
–
Widziałeś jazdę Stylesa? Myślisz, że czemu nie bierze udziału w wyścigach? Bo
obserwuje przeciwników – odpowiada mój brat. Nie powinna podsłuchiwać, ale nie
mogę się powstrzymać. Chodzi przecież o Louisa.
– Więc idź
do Stylesa. Dogadaj się z nim. Niech zmienią reguły. Mogą się ścigać o co
innego. – proponuje.
–
Próbowałem – Christophe podchodzi do barku, otwiera drzwiczki i wyciąga
karafkę. Nalewa im brandy. Bursztynowy płyn wypełnia połowę szklanek. – Właśnie
dlatego potrzebuję ciebie, zabójco. Załóżmy, że masz pistolet i jeden nabój. W
kogo strzelisz?
W
ostatniej chwili udaję mi się zatkać usta przed krzyknięciem. On chce zabić
Harrego?! Przecież nie może... To jest człowiek, który nie zrobił nic
złego! Zaciskam mocno usta i wchodzę do
pomieszczenia zwracając na siebie uwagę mężczyzn.
– Ma
któryś pożyczyć gumki? – zaraz za mną wpada zdyszany Niall i trochę mokry. -
Miałem po drodze was, a nie sklep. Poza tym laska w aucie myśli, że to moja
chałupa.
– I gdzie
przepraszam masz zamiar ją puknąć? – pytam.
– W aucie?
– unosi brew, patrząc na mnie jak na idiotkę.
– To
wygodne? – krzywię się.
– Jak masz
wygodne auto, odsuwasz fotel, bierzesz ją na kolana… – wymienia, ale Liam rzuca
w nim pudełkiem prezerwatyw.
–
Nienawidzę was. Jesteście ohydni.
– Jak cię
Spectre weźmie w obroty, to nie będziesz narzekać – odpowiada Niall.
Śmieję się
cicho, ale wiem, że na pewno jestem już cała różowa.
Niall
opuszcza pomieszczeniem, zostawiając nas w lepszej atmosferze. On już tak
działa. Czasem bywa huraganem, a czasem jest dosyć zabawny.
– Nie rób
tego… – mówię patrząc na brata.
– Czego? –
odwraca się do mnie i mierzy wzrokiem. – Poza tym nie odzywaj się do mnie.
– Nie
możesz kogoś zabić o tak o – rośnie we mnie złość.
Christophe
uśmiecha się drwiąco, a po chwili zaczyna się śmiać. Ze mnie. Wypija resztkę
alkoholu i podchodzi szybkim krokiem. Chwyta mnie za nadgarstek i pociąga, a ja
zderzam się z jego torsem.
– Nie wiem
czy wiesz, ale mamy gang. Dilerka, wyścigi, gdy trzeba umiemy obsłużyć broń.
Harry zaczyna trochę przeszkadzać, nie uważasz? – patrzy mi w oczy. – Nie
zabiję go. Nie chcę cię widzieć przy Spectre. Skończyłem temat.
– Cały
czas mówisz, że się od ciebie odsuwam... to twoja zasługa – warczę, uderzając
go pięścią w klatkę.
Nie
czekając na jakąkolwiek reakcję wybiegam z domu.
Świetny rozdział!
OdpowiedzUsuńChristophe zaczyna mnie coraz bardziej denerwować, że tak to delikatnie ujmę.
Uwielbiam Louis'a i Hollyday razem :)
Nie mogę doczekać się kolejnego rozdziału :)
/@zosia_official
+ Szczęśliwego Nowego 2016 roku! Żeby był lepszy niż poprzedni :) x
Szczęśliwego Nowego Roku! Xd. Rozdział jest świetny. Czekam z niecierpliwością na następny. Spectre jako jedyny chyba czuje co się święci. Mam nadzieje, ze dotrze do Holly.
OdpowiedzUsuńSzczęśliwego nowego roku miś ❤❤ Rozdział jak zawsze niesamowity i z niecierpliwością już czekam na następny xx
OdpowiedzUsuńKocham
OdpowiedzUsuńCudo
OdpowiedzUsuń