Rozdział 6

Siedzę przy boku Christophe'a, kiedy ten gra skupiony na utworze. Za chwilę będzie musiał wyjechać i zostawi mnie na cały dzień. Nie lubię takich chwil. Jest późny wieczór, więc on jedzie do wschodniej części kraju. Ja za to zamierzam udać się na wyścigi. Nie będę spała w pustym domu, kiedy moi przyjaciele będą się bawić. Może spotkam naszego zwycięzcę. Nie zależy mi na tym, ale skoro mój brat mnie o coś poprosił, to zamierzam to wykonać. On robi wiele dla mnie. Czas, żebym się wykazała, bo wiem, że nie będzie długo czekał.

Nie należy do cierpliwych,  zresztą nie chciałabym mu kazać czekać. Mam jedno, jedyne zadanie do wykonania. Jak bardzo beznadziejnym trzeba być, żeby nie umieć zrobić jednej rzeczy? Odpowiedź jest prosta. Trzeba być mną.

Mam wrażenie, że nie zabierają mnie na akcję, bo wiedzą, że sobie nie poradzę, a nie dlatego, że jest niebezpiecznie. To by wszystko wyjaśniało. Łatwo się na mnie zawieść... Przygryzam dolną wargę, zapewniając się w duchu, że tym razem dam radę. Dla Christophe'a. Patrzę na brata. Jego długie włosy odgarnięte do tyłu za pomocą żelu. Uśmiecha się beztrosko, naciskając klawisze pianina. Lubię go takiego widzieć. Po prostu szczęśliwego. Przekrzywiam głowę na bok i uważnie go obserwuję. Powoli unosi dłonie i opuszcza je na kolana. Odwraca się w moją stronę. Patrzymy na siebie w ciszy, a ja delikatnie się uśmiecham. Christophe dotyka palcami mojego policzka.

– Wyglądasz jak anioł, kiedy grasz – przyznaję.

Uśmiecha się, przejeżdżając opuszkami po mojej dolnej wardze. Rozchylam usta, nie kontrolując tego. W pewien sposób lubię jego dotyk. Chociaż to mój brat… Jest taki delikatny... Jakby każdym gestem chciał mi pokazać swoją miłość i opiekuńczość. Jego skóra umie powodować dreszcze, a oczy wręcz hipnotyzują.  Oblizuję językiem dolną wargę, czując, że oddycham niespokojnie. Christophe pochyla się i czule całuje mnie w usta, a potem wstaje.

– Do zobaczenia jutro, siostro. Uważaj na siebie. Proszę – patrzy na mnie z troską i wychodzi, zostawiając głuche echo zamykanych drzwi.

Siedzę, patrząc w stronę pianina kompletnie zaskoczona. Powoli dotykam ust, które były przed chwilą całowane. Myślę, że to był rodzaj dłuższego buziaka. Przecież nie raz już to robiliśmy… To dlaczego teraz czuję się inaczej? Jakby miało to większą wartość, bynajmniej dla niego?

Kręcę głową, próbując odrzucić od siebie nieprzyjemne myśli. To nic wielkiego, nic się nie stało. Zwykłe pożegnanie. Tak. Tak właśnie było. Podnoszę się i opuszczam pokój.

~*~

Przed dzisiejszym wyścigiem moja przyjaciółka uznała, że weźmie mnie na zakupy. Sophia ciągnie mnie przez połowę galerii, sklep po sklepie. Nie mam siły nosić toreb, a ona jeszcze coś wybiera. Naprawdę, zaraz będę mieć debet. Chociaż to chyba niemożliwe. Na koncie widnieje spora sumka, o którą dba tata. Często coś mi przesyła, zabezpieczając tym siebie i mnie. Gdy policja by go złapała, zablokowała karty, ma pieniądze u mnie i wie, że ja ich nie wykorzystam. Jestem dobrym kołem ratunkowym – mało rozrzutna i odpowiedzialna. Ach, i nie zaradna. Trzy dni temu mój drogi brunet nie pojawił się na wyścigu. Nie przyjechał, a wszystko wygrał Liam. Stawka była duża. Christophe, gdy się dowiedział, o dziwo gratulował przyjacielowi, ale był też zawiedziony. Naprawdę przestaję rozumieć własnego brata. No, ale… Przynajmniej jemu interesy też się powiodły i sprzedał dużo towaru. A ja? Stoję w miejscu, nie wiedząc nic o kierowcy Spectre. Jest taką zagadką, a to strasznie mnie denerwuje. Nic nie wiem, niczego nie mogę znaleźć. Czy już wyjechał? Czy może teraz będzie mnie unikał? W tym celu dzisiaj również jadę na wyścigi. Chcę się tylko rozejrzeć. Przecież nie złapię dwa razy silniejszego mężczyzny i nie zmuszę do zakochania się we mnie i spowiadania z całego życia. No niestety, nie działam tak na facetów… A czasem naprawdę bym chciała.

– Myślę, że musisz to przymierzyć – brunetka pokazuje mi wieszak z czarną sukienką.

Na żebrach ma ona rozdarcia, pięknie się łączy i jest strasznie krótka.

– Niech będzie – mówię zrezygnowana bojąc się, że już nic mi nie pomoże. Biorę sukienkę i znikam w przymierzalni.

Rozbieram się ze swoich ubrań i przebieram w nową sukienkę. Pasuje idealnie, aż nie poznaje siebie w lustrze. Mimowolnie się uśmiecham. Oglądam się z każdej strony i decyduję się bez zastanowienia.

– I jak? – pyta Sophia.

– Jest świetna – otwieram jej drzwi, żeby mogła mnie zobaczyć.

Uśmiecha się szeroko, wiedząc, że ma dobry gust.

– Dzisiaj ją zakładasz. A do tego buty, które kupiłyśmy. No jedne z pięciu par.

Śmieję się kiwając głową. Po udanych zakupach wracamy do mnie, gdzie mamy się szykować na wyścig. Kładę torby w sypialni i udostępniam przyjaciółce łazienkę. Najpierw pójdę coś zjeść, bo zaraz tu skonam z głodu. Trzymam linię, ale jak dorwę się czegoś co lubię to potrafię zjeść tony. Zbiegam po schodach do kuchni. Na szczęście mój... Tata?! Chodzi po kuchni, robiąc coś do jedzenia. Christophe siedzi przy wyspie i próbuje mu wytłumaczyć nowy termin transportu.

– Cześć, wam – całuję każdego z nich w policzek.

– Cześć, moja dziewczynko – tata chwyta mnie i podnosi, przytulając. – Słyszałem o twoim wyścigu. Drugie miejsce, pierwszy raz, świetnie ci poszło.

– Mogło być lepiej... – mruczę.

– Widziałem filmik, Christophe mi pokazał. Było bardzo dobrze.

– Nieważne – wymijam ojca i sięgam po kurczaka z lodówki.

– Poczekaj, zaraz będzie obiad.

– Spieszę się trochę – pakuję sobie całą buzię mięsem.

– To jest zimne, głupia.

Wzruszam ramionami i ze skrzydełkami w rękach gonię na górę.

Sophia jeszcze się kąpie, a ja zjadam mój mały obiad. Ubiorę to, co proponowała.

Pomimo długich przygotowań jesteśmy prawie spóźnione. Jednak wzrok wielu ludzi, który na sobie czuję na miejscu rekompensuje wszystko. Liam obejmuje swoją dziewczynę w talii i zachłannie całuje. To chyba znaczy, że mu się podoba. Uśmiecham się lekko i witam z reszta. Boże, ze mną się dzieje coś złego. Widzę ich i cieszę się szczęściem tych gołąbków, ale tak bardzo im zazdroszczę. Też bym tak chciała, lecz czy mi to jest pisane? Niby mam czas, dopiero dwadzieścia jeden lat. No właśnie! Już dwadzieścia jeden, a nie dopiero. Kręcę głową i i kieruję się do mety chcąc zobaczyć kto ma zamiar się ścigać.

Ku mojemu zdumieniu wszyscy oblegają srebrnego Astona Martina. Nowiutki, chyba prosto z salonu. No, dopracowany do wyścigów. Nie widzę kierowcy, szyby są przyciemnione, ale chyba i tak nikt tam nie siedzi. Staję na palcach, próbując coś dostrzec. Jestem pewna, że Niall jeszcze...

– Co do kurwy robi tu najnowszy model?! – wykrzykuje blondyn, co nawet słyszę mimo muzyki. – Z tym kurwa nie da się wygrać! 

– Jest świetny... – mówię z podziwem.

– A ja się tak napracowałem nad silnikiem –  warczy wściekły. Biedny Niall.

Klepię go po ramieniu i idę poszukać miejsca z którego będę miała dobry widok.

Przepycham się przez tłum, ale niektórzy widząc kim jestem, puszczają mnie do przodu. Mojego brata tutaj nie ma, jest zajęty dostawą. Ale uwaga, jest ojciec. Radzi Liamowi, widzę z daleka, że coś mu tłumaczy. Opierają się o białego Bentleya, którego tata kocha nad życie. Brunet uważnie go słucha kiwając głową co jakiś czas. Nie chce zawieść i dobrze to wiem. Ostatnie minuty i wszyscy są wzywani na start. Niebieskiego nissana znowu nie ma. Za to nowiutki Aston stoi po środku i przy nim inne samochody to autka.

Przygryzam wnętrze policzka obserwując kierującą się na start Amandę. A niech sobie idzie skoro tak się im podoba. Prycham pod nosem, bo wiem, że wyglądam sto razy lepiej. No i moje ubranie jest tysiąc razy więcej warte niż jej. Mniejsza oto. Odgarniam włosy z czoła i zakładam ręce na klatkę. Trzy... dwa... start. Warkot silników rozchodzi się po okolicy, a tłum krzyczy i piszczy. To nie jest tak, że nie mamy nalotów policji. Oczywiście, były i to nie raz. Po prostu w życiu ważne są układy, a mój tatuś ma ich sporo. Zwłaszcza, że komendant ma piątkę dzieci, dwójkę studentów. Z czegoś to musi opłacać.

Jestem rozczarowana brakiem pojawiania się mojego nieznajomego. Z radością jednak dostrzegam idącego w moim kierunku Harrego.

Przepycha się przez kilkoro ludzi i podaje mi butelkę z piwem.

– Cześć. Nie trudno zgadnąć, gdzie cię znaleźć - mówi głośno.

– Zależy czy w ogóle się szuka – uśmiecham się do niego.

– Ja szukałem – lustruje mnie wzrokiem. – Świetna sukienka.

– Dziękuję – nie czuję jednak żadnej satysfakcji słysząc ten komplement.

– Chodź – łapie mnie za rękę i odciąga od ulicy. Auta i tak już są daleko.

Idę za nim nawet nie oglądając się do tyłu. Chyba potrzebuje komuś zaufać.

Harry zatrzymuje się przy czarnym mercedesie.  Nic sportowego, klasyka, ale widać, że droga. Mężczyzna sadza mnie na masce.

– Stąd będziesz lepiej widzieć ostatnią część wyścigu mówi, poprawiając czarną koszulę.

– Myślałam, że ciągniesz mnie tu dla prywatności – śmieję się. – Żeby mnie wykorzystać.

– Planuję – kiwa głową i uśmiecha się. Staję przy mnie, zakładając ręce na klatkę i patrząc na ulicę.

Kierowcy potrzebują jeszcze dosłownie dziesięciu minut, by znaleźć się w zasięgu naszego wzroku. Nie jest zaskoczeniem widok kto przekracza metę jak pierwszy.

Prostuję się i czekam, aż kierowca wysiądzie. Jestem ciekawa, kto ma nowe auto, albo jaki nowy pojawił się znowu na torze. Moje oczy podwajają swoje rozmiary widząc bruneta od niebieskiego nissana. Cholera! Przecież to było oczywiste. Przyglądam mu się z daleka i stwierdzam, że jest ubrany w luźną koszulkę, jeansową kurtkę i ciemne spodnie. Dobrze wygląda między dziewczynami, ale żadnej nie raczy obdarzyć uśmiechem. Spojrzeniem tak. Dotykiem też. Ale nie uśmiechem.

– Jest najlepszy – mówię dalej nie umiejąc tego pojąć.

– To idź mu pogratuluj – stwierdza Harry. – Jest pozerem. Tajemniczy kierowca... Cóż za historia.

– Być może, ale jeździ nieziemsko. – Rozmawiam z zielonookim jeszcze chwilę, ale rozmowa niezbyt się klei. Wracam do reszty chcąc znaleźć zwycięzcę.

Jest jego auto, jego nie ma. Czy on jest duchem?! Zirytowana idę w stronę samochodu, którym przyjechałam. O czarnego Bentleya Tuninga opiera się właśnie moja zguba.

– Nie wierzę, że w ogóle dotykasz takie starocia...

– Dobre auto, nie wyścigowe – wzrusza ramionami. – Podoba mi się

Podchodzę do niego i wyciągam przed siebie rękę.

– Gratuluję wygranej.

– Dziękuję - łapie ją w swoją i uśmiecha się.

– Więc teraz odebranie nagrody i świętowanie.

– Nie świętuję – podchodzi do mnie i patrzy mi w oczy. – Jak bardzo próbujesz zwrócić swoją uwagę? Jak bardzo chcesz znaleźć to, czego szukasz? Nie szukaj oczami. Szukaj umysłem.

– Jesteś zbyt dobry w chowaniu się. – odpowiadam przytłoczona jego wzrokiem.

– Może ty po prostu pomijasz jakieś szczegóły? – jego oczy są takie błękitne... lekko zachodzą szarością.

– Pewnie tak właśnie jest... – zgadzam się cicho.

– Zamknij oczy – prosi, przygryzając wargę.

Już chcę mu odpyskować, ale zamiast tego po prostu spełniam jego prośbę wypuszczając powietrze z ust.

Czuję dotyk na szyi i jestem pewna, że właśnie przesuwa po niej palcami. Nie ruszam się, chociaż przechodzi mnie dreszcz. Oddycham spokojnie i liczę na to, że tata nie patrzy w naszym kierunku. Mężczyzna dotyka mojego policzka, po czym odgarnia kosmyki włosów za ucho.

– Spectre powrócił – szepcze.

Otwieram oczy i mój wzrok napotyka jego. Te oczy są tak blisko.

– Jak bardzo ci zależy na prawdzie? – pyta, zabierając dłoń.

– Może zależy mi na czymś innym niż samej prawdzie? – słowa z trudem opuszczają moje gardło.

Przez dłuższą chwilę mi nie odpowiada. Uśmiecha się i odchodzi w stronę samochodu.

– Poważnie? Mógłbyś wreszcie przestać mnie lekceważyć – wyrzucam mu zła przez kolejne niepowodzenie.

Wypuszczam powietrze z ust i wsiadam do samochodu. Chyba pora wrócić do domu. Mam na dzisiaj dosyć. Odpalam silnik i omijając przyjaciół, odjeżdżam. Mój wzrok pada na kartkę leżącą na pasażerskim fotelu.

Biorę ją do ręki i widząc zapisane kilka zdań zjeżdżam na pobocze.

"Byłem już wcześnie w takiej sytuacji

Ale zawsze upadałem

Spędziłem życie w biegu

I zawsze udawało mi się uciec

Ale przy tobie czuję coś

Co sprawia, że pragnę tu zostać."

Odwracam kartkę, widząc też, że jest zapisana z tyłu. Hm... To rysunek. Nie dokładny, zwykły szkic drzew. Przypomina mi to las, w którym ostatnio byliśmy. Data pod spodem wyznaczona jest na jutro, godzina dwudziesta.

Nawet nie orientuję się, kiedy na mojej twarzy formuje się szeroki uśmiech. Zaraz jednak znika. Co jeśli to wszystko jest żart? Jeśli jedyne czego chce ten mężczyzna to ośmieszenie mnie? Czuję jednak, że pomimo tych obaw chcę tam jechać. Sprawdzić to i móc wreszcie czegoś się dowiedzieć. Patrzę na kartkę jeszcze raz i śmieję się, widząc jego koślawe pismo. Artystą to on nie jest.

Zginam list i chowam go do kieszeni kurtki. Nie mogę doczekać się jutra. Wracam do domu w znacznie lepszym humorze.

Wpadam do willi i od razu słyszę muzykę. Mój brat męczy pianino, gra coś nowego.

– Christophe? –- idę do niego szybkim krokiem. Nie widziałam go dwa dni i się Stęskniłam.

– Hej – mówi, wstając od pianina.

Uśmiecham się szeroko i wręcz rzucam się na niego. Jak zawsze zgrabnie mnie łapie, tak, że mogę owinąć nogi wokół jego pasa.

– Ładna sukienka - śmieje się i całuje mnie w nos. - Kto wygrał?

– A jak myślisz? – patrzę na niego głupio.

– Pan znikąd. To dobrze. Cieszę się. Trzeba jeszcze Nialla uspokoić.

– Myślę, że będzie ciężko... – kiwam głową patrząc na brata poważnie.

– Domyślam się – wychodzi z pokoju i idzie mnie zanieść na górę.

Razem zaczynamy oglądać jakiś film, ale ja zmęczona, zasypiam już na samym początku.

Budzi mnie lekki pocałunek w usta. A może to sen? Powoli otwieram oczy i widzę blondyna, opierającego się na ręce. Między nami natomiast leży taca ze śniadaniem.

- Cześć... – uśmiecham się leniwie.

- Cześć, aniele – również obdarza mnie uśmiechem.

– Ale ładnie wygląda – zachwycam się siadając.

– To jedz, specjalnie dla ciebie robione.

– Jesteś najlepszy – siadam i dopiero wtedy orientuję się, że Christophe musiał mnie wczoraj rozebrać, bo jestem w samej bieliźnie.

To nawet dobrze, spało mi się wygodniej. Poprawiam włosy i sięgam po tosta. Muszę wziąć prysznic, koniecznie.

– Co tam? – pytam z pełną buzią. Jejciu mam naprawdę dobry humor.

– Może ty mi w końcu coś powiesz... – patrzy na mnie uważnie.

– Jeszcze nic... – mówię cicho wiedząc, że go rozczarowuję.

Christophe wzdycha i podnosi się. Znów mogę obserwować jego tors, a potem plecy, które naprawdę są... no wiecie. Chodzi na siłownię, trenuje ze mną sztuki walki i jest wysportowany. Dobrze wygląda, ale na razie chyba nie pojawi się tutaj jakaś jego miłość.

Odchylam głowę do tyłu i klękam na brzegu łóżka chcąc być jak najbliżej.

– Przepraszam...

– Jedz śniadanie – mówi i wychodzi z pokoju.

I po moim dobrym humorze. Wiem, że go zawiodłam i jest mi z tego powodu bardzo przykro. Dzisiaj muszę się czegoś dowiedzieć. Choćby nie wiem co. Dla niego i dla siebie, bo również jestem ciekawa. Trudno wygrać z tą stroną charakteru. Ale skoro kierowca Spectre pozwolił mi chociaż trochę się zbliżyć, to jest szansa, że mi się uda. Cały dzień spędzam na myśleniu nad tym jak rozegrać dzisiejsze spotkanie. Jedno jest pewne. Muszę wyglądać powalająco, choć w jego oczach to chyba nie osiągalne. Długa kąpiel pomaga mi się zrelaksować i pomyśleć. W szafie mam wiele ubrań, więc na pewno coś wybiorę. Zwłaszcza po tak dużych zakupach z Sophią. Po wszystkich za i przeciw decyduję się na czarne rurki i białą bluzkę bez pleców. Wygodnie, ale sexownie.

Stoję przed lustrem i delikatnie nakładam makijaż. Dlaczego jedziemy akurat do lasu? Przecież tam nic nie ma. To jest moja dzisiejsza zagadka.

~~~*~~~
Anonimie, dodając 5 komentarzy nic nie poradzisz, to nie o to tu chodzi.
Chciałybyśmy zdobyć wiernych czytelników, którzy tak jak wy będą tu zaglądać i komentować. Promowanie tego bloga pod #spectreff bardzo pomaga. Poza tym możecie podawać linki znajomym, czy komuś tam. Oczywiście nie musicie. To tylko prośba.
A konkurs raczej nie ma sensu, skoro nie widać odzewu.
Jak się podobał rozdział?